The Evolution of My Diary

Diaries have always been one of my favorite things, even from childhood. I absolutely loved getting them as gifts. Back then, my neighbors who owned shops or businesses would bring me diaries (probably because they got them free). I would immediately start filling those crisp pages with poems, and to my surprise, people around me- my mom, teachers, and even relatives who still cheer me on today, actually encouraged it. 

Then came high school, and with it, my mathematical disaster phase. The poor diary became the punching bag for my anger, frustration, and occasional hatred mostly directed at myself and, of course, at Maths (But never at my kind math teacher, who always understood my struggle). As my teenage years rolled on, the diary transformed yet again. It became the stage for dramatic confessions, infatuations, heartbreaks, rejections, and the occasional “why is life so unfair?” monologue. Basically, it read more like the script of a tragic soap opera than the journal of a bold young girl. Things got especially interesting when my "very conservative parents" accidentally discovered my scribbles. Let’s just say they were horrified, fearing I’d go rogue and make wild personal choices (which, to be honest, weren’t even in my imagination back then). Looking back now, I just want to shout to every girl: Go ahead! Make your choices! Live your life! It’s YOUR diary and YOUR rules. Oops! did I just sound like a feminist? Never mind, moving on..

After I got married, my diary once again became my private world. Thankfully, my husband and daughter respect my personal space and, frankly, they’re too disinterested in reading. Over time, my writing shifted away from heartbreaks and equations I never solved, and into something more uplifting. My diary turned into a collection of hopes, positivism, and gratitude. Each night before bed, I write about the people who inspire me- colleagues, or friends who have lifted me up, healed old wounds, or simply motivated me to be better. For them, I express gratitude. I thank them and I pray for them. Gratitude to my students, who I teach every single day, because with every lesson I share, I learn something new from them too. Gratitude to my child, who moulds me every day with love, patience, and endless lessons that no book could ever teach. Gratitude to the universe, for giving me far more than I deserve and its quiet blessings.

So yes, my diary finally has a purpose: Gratitude. Such a small word, yet so powerful. Be grateful, not only to the Almighty but also to the people around you who bring peace, love, and maybe even a little comic relief. Let your diary be your mirror, your therapist, and sometimes your stand-up comedy stage. Because in the end, it’s not just about writing..it’s about growing, laughing, loving, and of course, being grateful🙏

My World

She is my little fairy with white fluffy wings.
bliss she truly gives
lightens my life with smile of innocence
reminds me of the blessings I own.

With face so pure and soul so divine
emits the rays of love and joy
makes all happy and cheer with pride,
gives warm and cosy hugs every moment of life.
In my world she is special
even to all , she is demure
brightens the spirit from within.

Sorrows she wipes away, 

with those wings of love
showers as rain that cools down the pain.
She is the sun the moon and the star

of the sky inside me

with the never ending shine,

with the lustrous spark.

Her arms around my neck

I love the most

 the best accessories

a mom truly owns.

Not always right she is

but gentle and mild

loves to be tamed and cuddled

like every tiny kid.

Embrace her with love and smile

encourage her for the talent and trust
One day she will make me proud

with her wondrous crown of success.

നിനക്കായ്

ഓർമ തൻ കണങ്ങളെൻ മിഴികളെ തലോടവേ
തെളിഞ്ഞിടുന്നു നിൻ മുഖം മനമാകെ
എന്നോ  മോഹിച്ചൊരാ സുസ്മിതം
കാതിൽ മുഴങ്ങും നേർത്ത നാദം..

എൻറെ പ്രണയം നിന്റേതുമാകവെ
നിൻറെ ശരികൾ എൻറെ മാത്രമാകവേ
അറിഞ്ഞു നാം
നമുക്കായ് മാത്രം തീർത്ത സൗധം..
പ്രണയത്തിന് സ്ഫടികത്താൽ പണിത സ്വർഗം..

മഴയാൽ ആർദ്രമായൊരാ നിശയിൽ
നീയെന്നെ പൂര്ണമായറിഞ്ഞൊരാ വേളയിൽ
നിൻറെ അധരങ്ങളേകിയ മുദ്രകൾ
പതിഞ്ഞതെൻ ഹൃദയത്തിനാഴങ്ങളിൽ മാത്രമായ് ..

കാലം മായ്ക്കാത്ത ഓർമ്മച്ചെപ്പുകൾ
ഇടയ്ക്കിടെ എന്നുള്ളിൽ ചലനം ഉണർത്തുന്നു
അതു നിൻ മിഴി തൻ മിന്നലാകാം
ആ ചിരി തൻ നേർത്ത സ്പർശമാകാം..

A SOLILOQUY

Dark or Fair

I hardly remember

But that weary eyes

I still do...

   

 We never had the same blood

never  been colleagues

Still something strapped us..

No body bothered 

When your flesh satiated the hunger,

when your blood quenched the thirst

of some brutish vultures..

No men spoke for you

No unions stood for you

that portrays our lacking

concern for humanity..

Neither empathy nor tears 

can act as your weapons..

Only the courage and

the fighter in you

can be the rays

through the path of  success.

Let each of us form a fetter,

fight for ourselves

Never to be a witness

to the vicious state of 

any 'India's daughter'.

MIRAGE

Wandering around the lonely path

with none, but my own contour,

The sweating day gifted by

the fiendish fellow, the sun..

In search of something

that comes often in dreams

A soothing breeze

that cools the fire inside..

It is love indeed

sometimes a pill for grief..

at times a slap over joy..

always an unsolved mystery..

Far over there

I see someone

with a sign of delight,

and hope for life..

It is Love, for sure

as it melts the soul..

Vanishing all pain and grief

Sparkling like gems..

Waving my hands

Craving for his hands

I strolled more 

Over miles..

It was sudden..

He was unseen

Making all clear 

it was just a mirage..

Love is a mirage

It fascinates..but,

often betrays

the one who urge for..

Now; again none in this path

Me and my thoughts alone

The mighty Sun

still warming in and out...

SEASONS

The cycle of seasons

moves on and on..

Each season comes and departs

evoking distinct joys and griefs..

The winter ousts away the heat

by its snowy cover

bringing calmness all the way

and slowly departs..

Then comes the mostly awaited

Spring of the year

showering the magical colours

of life and love..

The sun burns everything underneath

with the power of his heat

Drying up the pools and lakes

sweating up the fresh flora..

The fall comes like an unwanted guest

Each leaf withers in grief

leaving the trees naked and alone

waiting for the next cycle..

Seasons change the way it pleases

But they are never uncertain

They never betray anyone..

But humans do..

ഒരു കടൽക്കഥ

കടലിനെ ഞാൻ പ്രണയിച്ചിരുന്നു...പണ്ട്..ശരിയും തെറ്റും വേർതിരിക്കാൻ അറിയാത്ത  പ്രായത്തിൽ..ബാല്യത്തിൻറെ നിഷ്കളങ്കത മറ്റേതൊരു കുട്ടിയേയും പോലെ എനിക്കുമുണ്ടായിരുന്നു..കടലിലെ തിരമാലകൾ ആഞ്ഞടിക്കുമ്പോൾ മനസ്സിലും ആനന്ദം അലയടിച്ചിരുന്നു..കണ്ണുകളിൽ കൗതുകം നിറഞ്ഞിരുന്നു..സന്ധ്യക്ക് സൂര്യനെ വിഴുങ്ങുന്ന കടലിനെ നോക്കി അത്ഭുതത്തോടെ നിന്നിട്ടുണ്ട് പലപ്പോഴും..ഈ കടൽ ഒരു മഹാ പ്രതിഭാസം തന്നെ..ഓരോ തിരകളും കൊണ്ട് വരുന്ന ശംഖുകളും കക്കകളും നിധി പോലെ പെട്ടിയിൽ സൂക്ഷിച്ചിരുന്നു അന്ന്..ആരൊക്കെയോ പറഞ്ഞു തന്ന മത്സ്യകന്യകയുടെ കഥ കേട്ട്  കടലിന്റെ അടിത്തട്ടിലേക്ക് ഊളിയിട്ടു പോകാൻ വെമ്പിയ നിമിഷങ്ങൾ..കടലിനടിയിലും കൊട്ടാരമുണ്ടത്രേ..പലപ്പോഴും സ്വപ്നങ്ങളിൽ തെളിയാറുണ്ട് ആ സ്ഫടിക കൊട്ടാരം..വഞ്ചിയുമായി മീൻ പിടിക്കാൻ കടലിൽ പോകുന്ന ആളുകളെ കാണുമ്പോൾ 'അവരുടെ ഒരു ഭാഗ്യം' എന്ന് ചിന്തിച്ചു അസൂയപ്പെട്ടിരുന്നു..

പിന്നീടൊരിക്കൽ 'ചെമ്മീൻ' എന്ന സിനിമ  കണ്ടപ്പോൾ ആണ് കടലിൽ ചുഴികൾ ഉണ്ടെന്നും അതിൽ അകപ്പെട്ടാൽ മരണമാണെന്നും തിരിച്ചറിഞ്ഞത്..സത്യത്തിൽ കടലിനോടുള്ള ഭയം എന്ന വികാരത്തിന് ഞാനടിമപ്പെട്ടു തുടങ്ങിയത് അന്നാണ്..എങ്കിലും കടൽ കാണാനുള്ള മോഹം കെട്ടടങ്ങിയിരുന്നില്ല..പക്ഷെ പിന്നീട് പലപ്പോഴും കടൽ കാണുമ്പോൾ ഭയത്തിൻറെ കരിനിഴൽ ഞാനറിയാതെ എന്നെ വിഴുങ്ങാൻ തുടങ്ങിയിരുന്നു..ഒരു പക്ഷെ നാം കൂടുതൽ വിദ്യാസമ്പന്നർ ആകുമ്പോഴാകും വികാരവിചാരങ്ങൾ നമ്മെ പെട്ടെന്ന് കീഴ്പ്പെടുത്തുന്നത്..കടലിനെ കുറിച്ച് കൂടുതൽ അറിയുമ്പോൾ ആ ഭയം കൂടി കൂടി വന്നു..പക്ഷെ ചുറ്റുമുള്ളവർക്ക് മുൻപിൽ അത് പ്രകടമാകുമ്പോൾ ഉണ്ടായേക്കാവുന്ന നാണക്കേട് ഓർത്തുകൊണ്ട് വലിയ ധൈര്യശാലിയായി പുറമേ നടിച്ചു..
കടലിൻറെ അഗാധ ഗർത്തം..അതിൽ അകപ്പെട്ടു പൊലിഞ്ഞു പോകുന്ന ജീവനുകൾ..മത്സ്യബന്ധനത്തിനു പോയി തിരികെ വരാത്തവരെ കുറിച്ചുള്ള നിരന്തരമായ വാർത്തകൾ,സുനാമി കവർന്നെടുത്ത ഒരുപാട് പാവം മനുഷ്യർ, അനിമൽ പ്ലാനെറ്റിൽ സ്ഥിരം കാണാറുള്ള നരഭോജികളായ കൂറ്റൻ സ്രാവുകൾ, തിമിംഗലങ്ങൾ, അനന്തമായ സാഗരത്തിൽ ആർതട്ടഹസിക്കുന്ന തിരമാലകൾ..ഇതെല്ലാം ഉള്ളിലെ ഭയത്തെ ആളികത്തിക്കാൻ പ്രാപ്തമായവയായിരുന്നു..

കരയിൽ എന്തെഴുതിയാലും മായ്ക്കാൻ കഴിവുള്ള തിരമാലകൾ..കൊടും ചൂടുള്ള സൂര്യനെപ്പോലും തന്നിലലിയിക്കാൻ ശക്തിയുള്ള മഹാസാഗരം..ഭീകരമായ അലകളാൽ ഈ ലോകത്തെ മുഴുവൻ വിഴുങ്ങാൻ സാധിക്കുന്ന ആരിലും ഒരിക്കലെങ്കിലും ഭയം ജനിപ്പിക്കാൻ കഴിവുള്ള സമുദ്രത്തെ ഞാൻ ഹൃദയം കൊണ്ട് സ്നേഹിക്കുന്നു..എന്നാൽ തലച്ചോറ്  കൊണ്ട് വെറുക്കുന്നു..